PROTETYK KRAKÓW - PROTETYKA STOMATOLOGICZNA

Po usunięciu jednego zęba, zęby sąsiadujące w łuku przesuwają się w stronę powstałej luki (objaw poziomy) lub ząb przeciwstawny wsuwa się w powstałą szparę (objaw pionowy). Taka zmiana może pociągnąć za sobą nieprzyjemne konsekwencje, tj.:

• defekt estetyczny;
• podatność wykrzywionych zębów na próchnicę;
• problemy z higieną jamy ustnej;
• tworzenie się ubytków przyszyjkowych;
• problemy z artykulacją;
• nadwrażliwość zębów na ciepło i zimno;
• odsłonięcie korzeni zęba;
• powstawanie parafunkcji (np. zgrzytanie zębami).

Do zaniku kości wyrostka zębodołowego dochodzi w miejscu luki po zębie. Ma to znaczenie, gdy pacjent utraci wszystkie zęby i konieczne jest zastosowanie protezy całkowitej, która w takim przypadku nie jest stabilnie zamocowana, ponieważ nie ma na czym się trzymać, co utrudnia jedzenie, picie czy nawet mowę;

Nieprawidłowe funkcjonowanie stawu skroniowo-żuchwowego oraz jego asymetryczna praca, przemodelowanie tego stawu i jego przeciążenie. Ponadto mięśnie pracujące ciężej ulegają większemu rozrostowi po stronie przeciwnej do braków.

Ze względu na budowę przyzębia każdy ząb ma ściśle przypisaną funkcję. Jednak, gdy któryś z nich zostanie usunięty, jego zadania przejmują pozostałe. Nadmierne przeciążenie zęba, który przejął dodatkowe funkcje, może spowodować jego rozchwianie, złamanie, a nawet utratę.

Część zadań po usuniętym zębie spada także na język, który może być mniej lub bardziej narażony na rozrost. W tym przypadku może to także być utrudnieniem przy zastosowaniu protez całkowitych.

1. Wkład koronowo-korzeniowy stosowany jest w przypadku zębów leczonych kanałowo. Wkład taki umożliwia odbudowę bardzo zniszczonego zęba poprzez założenie korony protetycznej. W stomatologii wykorzystywane są dwa rodzaje takich wkładów:

• standardowe – o uniwersalnych rozmiarach i kształtach przygotowane przez producentów. Najczęściej wykonane są z metalu lub z różnego rodzaju włókna szklanego;
• indywidualne – stosowane przy obszerniejszym zniszczeniu zęba. Wkład powstaje na bazie wzorca wykonanego przez stomatologa albo wycisku, który dentysta wysyła do laboratorium techniki dentystycznej. Z uwagi na to, że takie metody są znacznie bardziej precyzyjne, pacjenci muszą liczyć się z większymi kosztami, niż w przypadku wkładów standardowych.

2. Wkłady koronowe służą do odbudowy ubytków korony, głównie zębów bocznych. Wykonywane są z materiałów kompozytowych, porcelany, stopów metali nieszlachetnych oraz szlachetnych, a także z połączenia kilku materiałów, np. porcelany i złota.
3. Mosty, których zastosowanie jest uwarunkowane obecnością zębów filarowych, czyli zdrowych zębów za i przed luką w uzębieniu. Przypominają połączone trzy korony, z czego środkowa, z powodu braku zęba, nie jest podparta. Jest to konstrukcja podobna do mostu łączącego dwa brzegi rzeki. Mosty protetyczne składają się więc z tzw. filarów, którymi mogą być zdrowe zęby pacjenta, wkładów koronowo-korzeniowych lub implantów oraz z przęsła odtwarzającego kształt i czynność brakującego zęba.

Ze względu na materiał wykonania dzielimy je na:

• ceramiczne;
• pełnoceramiczne;
• kompozytowe lub akrylowe.

4. Licówki są to niewielkiej grubości płytki porcelanowe przytwierdzane do przedniej powierzchni zęba w celu dokonania drobnej korekty ustawienia zębów i poprawy ich estetyki. Każdy pacjent przechodzi indywidualne badanie zgryzu, które pozwala dobrać odpowiedni rodzaj licówki. Zakładając tradycyjną licówkę zwiększamy objętość zęba, dlatego konieczne jest jego oszlifowanie. Obecnie na rynku istnieją już licówki addytowe napalane na folii platynowej, które nie wymagają oszlifowania – niekiedy konieczne jest tylko polerowanie zęba. Nowością w Polsce jest również licówka GlamSmile, znana w  USA pod nazwą Lumineers. Jest to płytka o grubości 0,3 mm, którą na stałe przykleja się do powierzchni zęba. W ten sposób nie jest konieczna ingerencja w jego strukturę. Ponadto GlamSmile są projektowane w specjalnym oprogramowaniu 3D, które decyduje o ich precyzyjnym wykonaniu i dopasowaniu do kształtu zęba pacjenta. Sposób ich mocowania jest tak łatwy, że dentysta może jednorazowo założyć od 6 do 10 licówek w łuku zębowym.

Podstawową zaletą licówek jest to, że nie osłabiają one struktury zęba, gdyż szlifowanie odbywa się jedynie w obrębie szkliwa. W zależności od kondycji zęba stosuje się licówki z mniej lub bardziej kryjącego materiału, ale gdy ząb jest bardzo zniszczony, np. po leczeniu kanałowym, jedynym wyjściem jest zastosowanie korony protetycznej. Przed takim zabiegiem istotne jest, aby zęby były wyleczone. Niestety może to wiązać się z wieloma wizytami stomatologicznymi – jednak efekt końcowy wart jest poświęcenia.

5. Implanty, czyli uzupełnienia stałe oparte na wszczepach śródkostnych to coraz bardziej powszechna metoda, dająca świetne rezultaty. Zabieg wstawiania implantu, który najbardziej imituje naturalnego zęba, jest zalecany w przypadku zaniku kości wyrostka zębodołowego. Dzięki zastosowaniu takiego wszczepu śródkostnego możliwe jest np. późniejsze wstawienie protezy ruchomej. Jednak pacjenci decydujący się na skorzystanie z takiej metody muszą liczyć się z wysokimi kosztami.

Implant składa się z 3 części:

• część pierwsza imituje korzeń zęba i znajduje się w kości;
• część druga to tzw. łącznik, który pełni funkcję rusztowania do zamocowania ostatniego elementu;
• część trzecia to korona, czyli zwieńczenie implantu.

Przed tym zabiegiem konieczne jest wykonanie takich badań jak tomografia stożkowa, która pomaga określić, w jaki sposób należy wykonać wszczepienie i czy jest ono w ogóle możliwe. Okres wygajania się implantu, w zależności od miejsca jego wszczepienia i ogólnego stanu zdrowia pacjenta, może trwać od 3 do 6 miesięcy, zaś etap gojenia się dziąsła wokół implantu, trwa maksymalnie do 2 miesięcy.

Implanty dają bardzo dobry efekt estetyczny. Ząb wygląda jak naturalny, a pacjent może cieszyć się zdrowym uśmiechem. Zważywszy na to, że jest to złożony i długi proces leczenia, istotna jest tutaj relacja lekarz–pacjent. Osoba decydująca się na taki zabieg powinna mieć pełną świadomość etapów leczenia, a także znać zasady późniejszej pielęgnacji implantu oraz całej jamy ustnej.

1. Protezy akrylowe (wykonane z akrylu przypominającego różowy plastik) nie są najkorzystniejsze dla błony śluzowej i wyrostka zębodołowego. Wymagają silniejszego i dłuższego przeżuwania pokarmów. W przypadku protezy górnej dodatkowy dyskomfort powoduje pokrycie całego podniebienia płytką protezową.
2. Protezy szkieletowe (metalowo-akrylowe) uzupełniają braki w uzębieniu, których nie można zastąpić mostami. Konstrukcja metalowa jest odlewana indywidualnie do kształtu podłoża jamy ustnej, co wpływa na komfort użytkowania. Mocowane są metalowymi klamrami do zębów żujących, co zapobiega spadaniu protezy. Nie obciążają one błony śluzowej tak, jak jest to w przypadku protez akrylowych.
3. Protezy overdenture, tzw. nakładkowe, których konstrukcja opiera się na korzeniach lub implantach. Część obciążeń zgryzowych spada na zęby lub implanty, a nie w całości na błonę śluzową. Są one znacznie stabilniejsze w utrzymaniu. Chronią wyrostek zębodołowy przed szybkim zanikaniem i polepszają wygląd estetyczny uzębienia pacjenta.